Смагнуць вусны цябе, Эрот,
мой міфічны грэчаскі бог!
Апякае стогн кісларод –
эратызм ты спазнаць дапамог.
Прагу дэманаў, Купідон,
запаліў ты ў вачах маіх.
Як усход пацалуе дол,
я прашу, падаруй свой уздых.
Не відаць вачэй і павек
у зьяднаньні гарачых цел.
Ты кахаеш, як чалавек,
не як бог і не як зьвер.
Як блакіт у вадзе згубіў
свой глыбокі раптоўны пагляд,
я губляю мой небасхіл,
ды знаходжу наш далягляд.
Апантаныя пачуцьцём,
спакушаем адно аднаго.
Як шэдэўр чысьціні – забыцьцё
асалоды бярэм у багоў.
Ты мой раб, мілосьці стыгмат,
пакаханы адзіны анёл,
і квітнее, як райскі сад,
тваёй ласкай сагрэты дол.
28.II.2002.
|
|
